فلودارابین | 21679-14-1

فلودارابین یک داروی شیمی درمانی است که عمدتاً در درمان انواع خاصی از سرطان ها، به ویژه بدخیمی های خونی استفاده می شود. در اینجا یک مرور کلی وجود دارد:

مکانیسم اثر: فلودارابین یک آنالوگ نوکلئوزیدی است که در سنتز DNA و RNA اختلال ایجاد می کند. آنزیم های DNA پلیمراز، DNA پریماز و DNA لیگاز را مهار می کند که منجر به شکستن رشته DNA و مهار مکانیسم های ترمیم DNA می شود. این اختلال در سنتز DNA در نهایت باعث ایجاد آپوپتوز (مرگ برنامه ریزی شده سلولی) در سلول های در حال تقسیم سریع از جمله سلول های سرطانی می شود.

موارد مصرف: فلودارابین معمولاً در درمان لوسمی لنفوسیتی مزمن (CLL) و همچنین سایر بدخیمی‌های خونی مانند لنفوم غیرهوچکین بی‌حال و لنفوم سلول گوشته استفاده می‌شود. همچنین ممکن است در موارد خاصی از لوسمی میلوئید حاد (AML) استفاده شود.

نحوه تجویز: فلودارابین معمولاً به صورت داخل وریدی (IV) در یک محیط بالینی تجویز می شود، اگرچه ممکن است در برخی موارد به صورت خوراکی نیز تجویز شود. دوز و برنامه تجویز به سرطان خاص تحت درمان و همچنین سلامت کلی بیمار و پاسخ به درمان بستگی دارد.

عوارض جانبی: عوارض جانبی رایج فلودارابین شامل سرکوب مغز استخوان (منجر به نوتروپنی، کم خونی و ترومبوسیتوپنی)، تهوع، استفراغ، اسهال، تب، خستگی و افزایش حساسیت به عفونت است. همچنین می تواند عوارض جانبی شدیدتری مانند سمیت عصبی، سمیت کبدی و در برخی موارد مسمومیت ریوی ایجاد کند.

موارد احتیاط: فلودارابین در بیماران مبتلا به سرکوب شدید مغز استخوان یا اختلال در عملکرد کلیه منع مصرف دارد. در بیمارانی که از قبل بیماری کبدی یا کلیوی دارند و همچنین در زنان باردار یا شیرده به دلیل احتمال آسیب رساندن به جنین یا شیرخوار باید با احتیاط مصرف شود.

تداخلات دارویی: فلودارابین ممکن است با سایر داروها، به ویژه داروهایی که بر عملکرد مغز استخوان یا عملکرد کلیه تأثیر می گذارند، تداخل داشته باشد. برای ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی مهم است که لیست داروهای بیمار را به دقت بررسی کرده و تداخلات دارویی احتمالی را نظارت کنند.

نظارت: نظارت منظم بر شمارش خون و عملکرد کلیه در طول درمان با فلودارابین برای ارزیابی علائم سرکوب مغز استخوان یا سایر عوارض جانبی ضروری است. تنظیم دوز ممکن است بر اساس این پارامترهای نظارتی ضروری باشد.